Mensen die, zoals ik, al enkele jaartjes ouder zijn, zullen zich misschien herinneren hoezeer ik in de wolken was over de muziek en de live-verschijning van het Okra Playground-ensemble, dat ons deel van Europa liet kennismaken met een heel nieuwsoortige folk, waarbij traditionele instrumenten uit het noorden van Europa gecombineerd werden met elektronica en heel bijzondere zang. Sedert die kennismaking liep er al wel wat water naar de zee en kregen we geregeld nieuw werk te horen van de informele leidster van Okra, Päivi Hirvonen, van wie de CD’s “Aiku” en “Kallio” ook in deze kolommen veel lof toegezwaaid kregen en in thuisland Finland genomineerd werden met de Emma Award, de lokale hoogste bekroning, die muzikanten te beurt kan vallen.

Vandaag is de “violiste-met-de-stem”, die overigens ook houdster is van een Doctoraat in de Schone Kunsten, er terug met een nieuw album, waarop ze de spanning tussen de twee werelden waarin zij zich bevindt, in muziek probeert om te zetten. Enerzijds is er de wereld, waarin warmte, tederheid en verbinding regeren en anderzijds is er de brute, boze buitenwereld, waarin verval en eenzaamheid de boventoon voeren: de wereld gaat naar de haaien, bossen verbranden, rivieren overstromen en dat gevoel van ontreddering sijpelt door in onze relaties, in de menselijke verhoudingen, die stilaan elk beetje vaste grond onder de voeten voelen verdwijnen.

Het basisidee achter de plaat is, dat, zelfs wanneer alles hopeloos lijkt, er nog altijd het vermogen is om lief te hebben, en dat is het ultieme antidotum tegen alle verval en verrotting. Met de hulp en medewerking van Tero Pajunen en Mirva Ormin, twee collega’-fiddlers-met-stemmen, die samen met Päivi alle songs uitwerkten en de weg vervolgen, die zij met “Kallio” ingeslagen was. In 36 minuten werken ze zich door negen nummers, gedomineerd door de interactie tussen de violen en de stemmen, worden klankenlandschappen uitgetekend, ondersteund door elektronische decors, waartegen verhalen verteld worden, die tekenend zijn voor de positie van de mens van vandaag, die, hoe donker hij de zaken soms ook inschat, haast gedoemd is naar het licht te kijken en het leven leefbaar te maken of houden. Waar in opener “”Aamu” de ochtendmist en de lange schaduwen lijken te overheersen, gaat dat vanaf “Metsän Tyttö”, waarin de figuur van de “hoedster van de natuur” belicht wordt -en die is niet blij met wat ze om zich heen ziet gebeuren-, beetje bij beetje toch de juiste kant op, zoals geïllustreerd wordt in het bijna poppy “Älä Tuu”.

Titelsong “Maa Palaa” -dat betekent zoveel als “de wereld staat in brand”-is een niet te miskennen waarschuwing, die inhoudt dat, als we niet dringend iets doen, we met zijn allen de dieperik in gaan.. Een gebed aan Moeder Aarde volgt, met “Rukous”’n, na nog wat overpeinzingen en twijfels, eindigt dit opus met “Toivo”, wat “Hoop” betekent en geweldig verklankt wordt doormuziek op drie verschillend gestemde violen die op de grond liggen, te bespelen met drumstokken , waarmee een formidabele dynamiek opgeroepen wordt, die je, als luisteraar helemaal overtuigt van de noodzaak om er aan te beginnen.

Deze plaat is van begin tot einde een werkstuk dat je haast fysiek moet ondergaan en dat je letterlijk en figuurlijk weet te raken: de urgentie van de boodschap achter de plaat komt helemaal bij je naar binnen. Wie zoiets kan neerzetten en vorm geven, die is letterlijk tot erg veel in staat en in het geval van Hirvonen betekent dat “in alles de schoonheid herkennen”. Ik mag hopen dat deze plaat ook hier de weerklank krijgt, die ze verdient, want mijn lofzang zal hiermee zeker niet stoppen. Topplaat alweer!

(Dani Heyvaert)